Paringsdans
Begin volgend jaar vinden de landelijke verkiezingen weer plaats en starten de campagnes van de verschillende partijen. Verkiezingsprogramma’s worden in een nieuw jasje gegoten en de lijsttrekkers schuiven aan bij DWDD tot RTL Boulevard.
Net als vier jaar geleden lonken enkele partijen naar samenwerking. Zo hint Samson op samenwerking met GroenLinks en doet Klaver juist weer een kleine toenadering naar de SP. Een kleine paringsdans..
Deze berichtgevingen doet mij denken aan de gesprekken die wij in de cultuurbranche voeren. Want ook daar vindt op andere wijze ieder jaar een ‘campagne’ plaats: nieuwe activiteiten die instellingen zo goed mogelijk over de bühne bij scholen en kinderen willen brengen. Mooie brochures, websites en cultuurcoaches die ermee de scholen langs gaan zodat het aanbod past in de leerlijnen en thema’s van de school.
Bij de cultuurbranche speelt een vergelijkbare discussie van/over samenwerking. Her en der ontstaan initiatieven zoals instellingen die hun marketing bundelen in een platform. Met wisselend succes.
Bij cultuurinstellingen spelen dezelfde afweging als bij de landelijke politiek: je wilt je eigen identiteit behouden en uitstralen, want juist dat maakt je uniek en is waarom mensen naar jou toekomen. Maar je ziet ook dat de stapels brochures op het bureau van scholen groeit en groeit. Door de teruglopende subsidies is er ook steeds minder geld en tijd aan campagnes te besteden. Dus hoe werk je toch goed samen en behoud je tegelijkertijd je identiteit naar alle betrokkenen?
Onze visie en een praktische oplossing: Wat als instellingen voor het proces van cultuureducatie hun backoffice delen? In Planned Culture hebben instellingen hun eigen stukje omgeving en kan een bemiddelaar of hoofdplanner alle informatie combineren. Instellingen worden effectiever; besparen tijd en geld, scholen hebben meer en meer 1 loket voor hun keuzes en communicatie over planning. Er is betere en gecombineerde stuurinformatie voorhanden waardoor de inhoud gevoed wordt.
Bij deze samenwerking hoeven instellingen geen concessies op de inhoud en identiteit te doen..
Op de politiek hebben we minder invloed. Dus zullen we op 15 maart 1 keer onze stem laten horen en dompelen we ons verder onder in het organiseren van cultuureducatie!
